چهارشنبه ۲۰ ژانویه ۲۱ , ۰۴:۰۸
دلم میخواست اینو یه جایی بنویسم که بقیه هم بخونن، اما توی کانالم قرار شده چیز های ناراحت کننده رو ننویسم.
شایدم این خیلی ناراحت کننده نباشه... نمیدونم. به هرحال.
درخودمانده رو به افراد دارای اوتیسم میگن یا میگفتن. فکر کنم این اصطلاح دیگه درست نیست ولی قدیما و هنوز توی یه سری کتابا به افراد اوتیستیک میگن درخودمانده و به اوتیسم میگن درخودماندگی.
من فکر نمی کنم اوتیسم داشه باشم، اما دقیق ترین کلمه ای که توصیفم میکنه درخودمانده ست. من درخود مانده بودم و حتی متوجهش نبودم. الان، حداقل دارم میبینمش. تراپیستم بهم گفت که انگار یه کاور روی خودم کشیده بودم و فقط کافیه که اون کاور رو کنار بزنم و از زیرش بیرون بیام. (بی ربط: گاهی با خودم فکر میکنم کاش واقعا همونقدر که بهم دوبار گفت ازم خوشش بیاد و منتظر جلساتمون باشه. جملاتش رو یادم رفته اما یادمه که لبخند بزرگی روی لبام نشوند.)
از دوشنبه دارم به تصور خودم که زیر یه کاور پلاستیکی گیر کردم فکر میکنم. یه پلاستیک شفاف که دوده سیاهش کرده و زیرش معلوم نیست. حاشیه دوزی زرد داره و یه دستی از لبه ش زده بیرون و داره سعی میکنه زیپش رو باز کنه. این تصویریه که سر جلسه تراپی توی ذهنم اومد وقتی بهم گفت کافیه که بیام بیرون و خودم باشم. (بازم بی ربط: گفتم ادمی که زیر این کاوره باحال نیست و گفت تا وقتی که بقیه نبیننش و بهت فیدبک ندن هیچوقت نمیتونی بدونی ادم اون زیر باحاله یا نه.)
من معمولا خیلی از خودم متنفرم و الانم که دارم اینو مینویسم یه جورایی عذاب وجدان دارم که همچین تصور قشنگی از خودم توی ذهنمه :)) اما الان که داشتم به اون تصویر دوباره فکر میکردم، یه پروانه که توی پیله ش گیر افتاده بود توی ذهنم تداعی شد. هیچکس نمیدونه این پروانه وقتی میاد بیرون بال های زیبا و رنگارنگی داره یا بال های کوچک و بدرنگ. به هرحال، این پروانه توی پیله ش گیر افتاده بود و داشت میمرد. یه دستی بهش کمک کرد که سوراخی که برای بیرون اومدن از پیله باز کرده بود بزرگتر بشه و بتونه بیاد بیرون. الان این پروانه هنوز کامل از پیله خارج نشده. هنوز حالش بده و داره میمیره اما الان حداقل نور روز رو میبینه. شاید این پروانه بتونه از پیله خارج بشه و به بال های چروکیده ش اجازه ی استراحت بده تا زمانی که بتونه بازشون کنه و پرواز کنه.
شاید بتونم از پیله زنده بیرون بیام.
شایدم این خیلی ناراحت کننده نباشه... نمیدونم. به هرحال.
درخودمانده رو به افراد دارای اوتیسم میگن یا میگفتن. فکر کنم این اصطلاح دیگه درست نیست ولی قدیما و هنوز توی یه سری کتابا به افراد اوتیستیک میگن درخودمانده و به اوتیسم میگن درخودماندگی.
من فکر نمی کنم اوتیسم داشه باشم، اما دقیق ترین کلمه ای که توصیفم میکنه درخودمانده ست. من درخود مانده بودم و حتی متوجهش نبودم. الان، حداقل دارم میبینمش. تراپیستم بهم گفت که انگار یه کاور روی خودم کشیده بودم و فقط کافیه که اون کاور رو کنار بزنم و از زیرش بیرون بیام. (بی ربط: گاهی با خودم فکر میکنم کاش واقعا همونقدر که بهم دوبار گفت ازم خوشش بیاد و منتظر جلساتمون باشه. جملاتش رو یادم رفته اما یادمه که لبخند بزرگی روی لبام نشوند.)
از دوشنبه دارم به تصور خودم که زیر یه کاور پلاستیکی گیر کردم فکر میکنم. یه پلاستیک شفاف که دوده سیاهش کرده و زیرش معلوم نیست. حاشیه دوزی زرد داره و یه دستی از لبه ش زده بیرون و داره سعی میکنه زیپش رو باز کنه. این تصویریه که سر جلسه تراپی توی ذهنم اومد وقتی بهم گفت کافیه که بیام بیرون و خودم باشم. (بازم بی ربط: گفتم ادمی که زیر این کاوره باحال نیست و گفت تا وقتی که بقیه نبیننش و بهت فیدبک ندن هیچوقت نمیتونی بدونی ادم اون زیر باحاله یا نه.)
من معمولا خیلی از خودم متنفرم و الانم که دارم اینو مینویسم یه جورایی عذاب وجدان دارم که همچین تصور قشنگی از خودم توی ذهنمه :)) اما الان که داشتم به اون تصویر دوباره فکر میکردم، یه پروانه که توی پیله ش گیر افتاده بود توی ذهنم تداعی شد. هیچکس نمیدونه این پروانه وقتی میاد بیرون بال های زیبا و رنگارنگی داره یا بال های کوچک و بدرنگ. به هرحال، این پروانه توی پیله ش گیر افتاده بود و داشت میمرد. یه دستی بهش کمک کرد که سوراخی که برای بیرون اومدن از پیله باز کرده بود بزرگتر بشه و بتونه بیاد بیرون. الان این پروانه هنوز کامل از پیله خارج نشده. هنوز حالش بده و داره میمیره اما الان حداقل نور روز رو میبینه. شاید این پروانه بتونه از پیله خارج بشه و به بال های چروکیده ش اجازه ی استراحت بده تا زمانی که بتونه بازشون کنه و پرواز کنه.
شاید بتونم از پیله زنده بیرون بیام.