Blue & Grey

اینکه تایم لاین من یه جرقه کوچیک زندگی بین دوتا تاریکی بی نهایت قبل و بعدشه یه بحثه، اینکه دنیا قبل و بعد من هیچ فرقی نمی‌کنه هم یه بحث.
جفتش نشون می‌ده چقدر پوچه همه چی و واتس د پوینت.
برای هیچ کاری دلیلی وجود نداره. مخصوصا برای "بهتر"شدن.

نمی‌تونم فقط "زنده بمونم".
برای زنده موندن نیاز به پول هست.
برای پول باید کار کنی.
وقتی مثل من مریضی، نمی‌تونی کار کنی.
پس نمی‌تونی زنده بمونی.

اونقدر پر از خشم و نفرتم که اشکم درمیاد و به خودم اسیب می‌زنم و اینطوری تخلیه ش می‌کنم.

لبه ی یه تپه ایستادم. یه شکاف باریک وسط تپه هست. اینورش زندگیه، اونورش مرگ. یه آهنگ ملایم (لینکشو می‌ذارم) پخش می‌شه. بی حس و سبکم. بی حس خوب‌. بی حس سبک. سبک و خالی‌. هیج تعلق خاطری ندارم. هیج فکری توی سرم نیست. یه کفش تخت پامه و اونقدر سبکه که حسش نمی‌کنم. لباسم سفیده، دامنم تیره. شاید مشکی. به هرحال سبکن. وجود ندارن. موهامم رنگ طبیعیشونو دارن.
داشتم خیلی سبک بال از تپه بالا میومدم. همه جا سیاهه. فقط شکاف وسط تپه ی زیرپام یه جورایی سیاه تره. وقتی میرسم به شکاف، می‌ایستم. در حد یک ثانیه مکث می‌کنم. بعد
می‌پرم اونور.
خیلی ساده پامو می‌ذارم اونور شکاف.
و ادامه می‌دم. به سمت پایین تپه.


مردن به همین راحتیه.
فکر می‌کنم از پس پریدن از روی شکاف برمیام.


+ آهنگ

Air by Arelius

من خیلی از آدما می‌ترسم.

چون همه از ادمایی خوششون میاد که حالشون خوبه و کلی فعالیت های باحال می کنن هر روز‌. چون که وقتی کلی فعالیت باحال می کردم ولی حالم خوب نبود و هر روز گریه می کردم هم همه ازم خسته شدن. چون فقط ادمای حال بدی دوست داشتنین کع دارن بهتر میشن و یا خیلی بهتر از منن با وجود بد بودن و یا با وجود حال بد کلی فعالیت میکنن. هیچکس، هیچکس، هیجکس از یه افسرده که کل روز رو لیترالی هیچ کاری نمیکنه جز اینکه برای دستشویی از تختش بیرون بیاد رو، دوست نداره.
چون من همون ادم خالی و خاکستریم کع هیجی نداره و برای هیچکس جالب و جذاب نیست.
شاید اینطوری بفهمی چرا انقدر برام بیگ دیل بود.
چون تو خالی نیستی و حتی نمیتونی تصور کنی خالی بودن یعنی چی (یعنی خب امیدوارم که نباشی. امیدوارم خوشحال باشی و پر از هرچی که دوست داری).
شایدم نفهمی.
چون توی این جندسال متوجه شدم هیچکس نمیفهمه. حرفای همه تکراریه‌. همه رو شنیدم،همه رو حفظم. هیچکس نمی‌فهمه.

پر از حسادت و نفرتم و زودرنج و مسلمه که هیچکس نمیخواد باهام دوست شه.
هیچکس باهام حرف نیمزنه و خب توی تنهاییم میمیرم.

اینجا مینویسم اما نه اونطوری که دلم می‌خواست.




چقدر میترسم از همه چی.

واقعا چقدر به دردنخور و ناتوانم

وقتی خودکشی می‌کنم که هیچکس نفهمه.