يكشنبه ۱۷ سپتامبر ۱۷ , ۱۸:۱۶
ما آدمای معمولی هستیم.
آدمای معمولی، خیلی از آدمای خاص عقب ترن. آدمای معمولی هرگز به آدمای خاص نمی رسن. آدمای معمولی میتونن نابغه نبودنشون رو مقصر بدونن، می تونن خانواده و شرایط زندگی شونو نفرین کنن که چرا سال های اولیه ی عمرشون بی جهت گذشت. فرقی نمی کنه؛ نتیجه یکیه. اگه آدمای معمولی تمام تلاششون رو برای عوض کردن نتیجه بکنن باز هم مسیر ها فرق داره. زمانی که گذشته رو نمیشه جبران کرد. لحظاتی که از دست رفتن، ثانیه هایی که میتونستن لذت و خاطرات شیرین بشن از دست رفتن. دیگه چه اهمیتی داره؟ نتیجه نیست که لذت بخشه، بلکه مسیره. وقتی مسیرو از دست دادی نتیجه چه ارزشی داره؟