コウノトリ

اسم و محتویات اینجا خیلی مسخره‌ست. مال زمانیه که اون آدم قبلی زنده بود. حالا که افتاده دست من اصلا مناسبم نیست. نمی‌دونم چی بذارم به جاش. چون اگه اینترنت رو باز کنن و کره شمالی/چین نشیم، برمی‌گردم به کانال بدون ممبرم توی تلگرام. فعلا اینجا مهمونم. چون نمی‌تونم خفه شم. چون الهه غیرمستقیم این عادت بدو انداخت توی جونم و دیگه هیچ‌وقت نمی‌تونم ازش رها شم. چون باید بنویسم. باید حرف بزنم.

تقصیر الهه نیست. تقصیر خودمه که می‌خواستم با نوشتن بهش نزدیک شم.

فاصله بین تصمیم برای انجام یه کاری تا "آی دونت کر" حدود ۳ ثانیه ست.

اندی با مرده ها حرف می‌زنه. به خاطر قرصا. ترسناکه. منم می‌خوام. منم می‌خوام بترسم. می‌خوام صدای مرده هارو بشنوم و وحشت کنم.

منم دوست دارم خونده بشم چون خدا می‌دونه کی تلگرامو بهم پس بدن.
تازه اونجا خونده نمی‌شم.

به خودم می‌گم اینا قرصای اعصابه موقع خوردن. وقتی توی مشتم جمع می‌شن یه جورایی حس خوبی داره. چون یعنی به اندازه ی کافی خودمو نابود کردم. البته که هیچ‌وقت کافی نیست. البته که باید سراغ تیغ هم برم. فقط اون وقتی حسش میاد موقعیتشو ندارم. همه جا شلوغه و متوجهم می‌شن. 

به خودم می‌گم اینا قرصای اعصابه و تو انقدر داغونی که با اینا زنده می‌مونی. خیلی هم دور از تصور نیست چون روی قوطی‌ش لیترالی نوشته تقویت کننده‌ی اعصاب. فقط کاش واقعا این همه علفی که می‌خورم یه فایده ایم داشت.

اینکه کمتر پیش میاد بخوام خودمو خفه کنم ممکنه به لطف همینا باشه. ممکنم هست به خاطر این باشه که کمتر با ن دعوا می‌کنم. اگه کار قرصاست، زندگی روزمره رو به اندازه‌ی کافی برام زجرآور رها کردن که یادم باشه فاکد آپم.

ولی کم کم حس رضایتشونو از دست می‌دن. قرص واقعی می‌خوام. قرص درست و حسابی. یه قرصی که وقتی می‌خورم زامبی بشم.