コウノトリ

گاد آی ویش آی هد ا گان تو شات مایسلف این د هد رایت ناو.

نیاز دارم زنگ بزنم و با یکی حرف بزنم.
نه، نمی‌تونم حرف بزنم.
نیاز دارم یکی باهام حرف بزنه.

چطور می‌تونم از هزارتوی درد بیرون برم؟ اونم سریع و راحت؟ با خودکشی؟

من نمی‌خواستم کتاب در مورد مرگ/خودکشی بخونم.
یعنی، چرا، می‌خواستم، اما این کتاب در مورد مرگ نبود اند وری پلزنتلی دیسترکتد می. ای تات ابات مای فرندز اند الاسکا'ز پرسونلیتی انستد اف دث، اند ای واز فاکینگ هپی فور ا دی، اند اپرنتلی ای کنت ایون هو دت بیکاز ایم تینکینگ ابات دث اند هاو کیلینگ مایسلف مایت افکت ادرز ویچ د انسر ایز این نو وی.
فاک.
فاک.

Negar is so cool and I can't believe I'm the luckiest girl in the world

آی فیل سو هاریبل...




+ وقتی به پرنیان فکر می‌کنم، از خاطراتی که خیلی خوب یادم میاد اینه که براش یه چیزیو تعریف کردم و آخرش یهو بغلم کرد. اصلا انتظارشو نداشتم. اون موقع بغل برام خیلی بیگ دیل بود. برای اون هم آی گس.

وقتی می‌خونم سعی دارم یادم بیاد پرنیان چه حسی به آلاسکا داشت. نصف جملات کتابشو هزاربار ازش شنیدم. حس می‌کنم ازش متاثر بود. ولی عجیبه یکم چون آلاسکا حال به هم زنه و یادم نمیاد پرنیان ازش خوشش میومد یا نه.

همه اهنگایی که پرنیان و کیمیا بهم داده بودنو پاک کردم.
چون من یه احمقم که ارزش خاطراتو نمیدونست. فقط حالا که سینه‌م درد می‌کنه می‌فهمم.
همه چیزو ریختم دور. احمق.

حقیقتا ولی لذت خاصی داره خوندن کتاب کاغذی. خیلی خوبه. خیلی خیلی.

از نداری و بیچارگی😂 رفتم سراغ فایلای قدیمی که از دبیرستان بچه ها برام ریختن. ببینم چیزی ازشون مونده یا همه رو پاک کردم. ولی زیر خاطرات دارم خفه می‌شم. کوایت لیترالی. نفس نفس می‌زنم.

عجیب نیست که در عین حس برهنگی ای که حس حرف زدن اینجا داره، حس تنهایی هم از بین نرفته؟
انگار بین یه عالمه غریبه برهنه باشی. اونا می‌بیننت. خودت خواستی برهنه بشی. اما واقعا همونی بود که می‌خواستی؟

کم کم داره یادم میاد.
حس وبلاگ نوشتنو.
حس حرف زدن برای غریبه ها. برای غریبه هایی که اهمیت نمی‌دن که همین لحظه یه چاقو فرو کنی توی سینه‌ت.
اما می‌بینن. چون خودت بهشون اجازه دادی ببینن. خودت برهنه شدی.