سه شنبه ۱۹ نوامبر ۱۹ , ۱۸:۳۲
فاصله بین تصمیم برای انجام یه کاری تا "آی دونت کر" حدود ۳ ثانیه ست.
فاصله بین تصمیم برای انجام یه کاری تا "آی دونت کر" حدود ۳ ثانیه ست.
منم دوست دارم خونده بشم چون خدا میدونه کی تلگرامو بهم پس بدن.
تازه اونجا خونده نمیشم.
به خودم میگم اینا قرصای اعصابه موقع خوردن. وقتی توی مشتم جمع میشن یه جورایی حس خوبی داره. چون یعنی به اندازه ی کافی خودمو نابود کردم. البته که هیچوقت کافی نیست. البته که باید سراغ تیغ هم برم. فقط اون وقتی حسش میاد موقعیتشو ندارم. همه جا شلوغه و متوجهم میشن.
به خودم میگم اینا قرصای اعصابه و تو انقدر داغونی که با اینا زنده میمونی. خیلی هم دور از تصور نیست چون روی قوطیش لیترالی نوشته تقویت کنندهی اعصاب. فقط کاش واقعا این همه علفی که میخورم یه فایده ایم داشت.
اینکه کمتر پیش میاد بخوام خودمو خفه کنم ممکنه به لطف همینا باشه. ممکنم هست به خاطر این باشه که کمتر با ن دعوا میکنم. اگه کار قرصاست، زندگی روزمره رو به اندازهی کافی برام زجرآور رها کردن که یادم باشه فاکد آپم.
ولی کم کم حس رضایتشونو از دست میدن. قرص واقعی میخوام. قرص درست و حسابی. یه قرصی که وقتی میخورم زامبی بشم.
ما آدمای معمولی هستیم.
آدمای معمولی، خیلی از آدمای خاص عقب ترن. آدمای معمولی هرگز به آدمای خاص نمی رسن. آدمای معمولی میتونن نابغه نبودنشون رو مقصر بدونن، می تونن خانواده و شرایط زندگی شونو نفرین کنن که چرا سال های اولیه ی عمرشون بی جهت گذشت. فرقی نمی کنه؛ نتیجه یکیه. اگه آدمای معمولی تمام تلاششون رو برای عوض کردن نتیجه بکنن باز هم مسیر ها فرق داره. زمانی که گذشته رو نمیشه جبران کرد. لحظاتی که از دست رفتن، ثانیه هایی که میتونستن لذت و خاطرات شیرین بشن از دست رفتن. دیگه چه اهمیتی داره؟ نتیجه نیست که لذت بخشه، بلکه مسیره. وقتی مسیرو از دست دادی نتیجه چه ارزشی داره؟