コウノトリ

فاک ایت.
وات اور.

میخوام هر روز براش نامه بنویسم. هر روز نه. حداقل هفته ای یه بار. پایینشم یه چیز کوچولو بکشم.

ولی زنده می‌مونم؟
نه.

دارم له میشم.

everything is too much.

اصلا میفهمی تو ماچ یعنی چی؟

میفهمی اورولم شدن چه حسی داره؟

من احمق نیستم.

حرفاتونو مبفهمم.

ولی شما شرایط منو نمی فهمین.

فکر میکنین تلاش نکردم.

فکر میکنین فقط نمیخوام.

پس لطفا باهام حرف نزنین که نه وقت خودتونو تلف کنین نه من.

حرف نزن.
حرف نزن.
چرا حرف میزنی؟
حرفات همشون اشتباهن. اشتباه فهمیدی.
حرفی که زدی هم مهم نیست. هیچکس نمیخواد بشنودش‌.
حرف نزن.
حرف نزن.
حرف نزن.
ببخشید که حرف زدم.
ببخشید که جواب پیامتو دادم.
بهتر بود اصلا باهام حرف نمی‌زدی.
بهتر بود تلگراممو پاک می‌کردم.
بهتر بود هیچ راه ارتباطی ای نمیذاشتم گه کسی بخواد باهام حرف بزنه.
که من بهش جواب بدم.
که چرت و پرت بگم.

حرف زدن اکوارده.
همش می‌ترسم حرفی بزنم که منظورم رو اونطوری که می‌خوام نرسونه. یا اصلا منظورم رو برسونه، ولی ادم مقابلم مثلا از ابراز احساسات خوشش نیاد و من زیادی affectionate باشم.

همه چیزو هزار بار می نویسم و پاک می کنم و فکر میکنم الان این واکنش درستی به این حرفه؟ نمیدونم.

حرف نزدن و تحمل تنهایی راحت تره.

اینطوری هم نمیتونم درست ارتباط برقرار کنم.

اینارو بگم بهش؟ گفتنش فایده ای هم داره؟

اینکه تایم لاین من یه جرقه کوچیک زندگی بین دوتا تاریکی بی نهایت قبل و بعدشه یه بحثه، اینکه دنیا قبل و بعد من هیچ فرقی نمی‌کنه هم یه بحث.
جفتش نشون می‌ده چقدر پوچه همه چی و واتس د پوینت.
برای هیچ کاری دلیلی وجود نداره. مخصوصا برای "بهتر"شدن.

نمی‌تونم فقط "زنده بمونم".
برای زنده موندن نیاز به پول هست.
برای پول باید کار کنی.
وقتی مثل من مریضی، نمی‌تونی کار کنی.
پس نمی‌تونی زنده بمونی.

اونقدر پر از خشم و نفرتم که اشکم درمیاد و به خودم اسیب می‌زنم و اینطوری تخلیه ش می‌کنم.

لبه ی یه تپه ایستادم. یه شکاف باریک وسط تپه هست. اینورش زندگیه، اونورش مرگ. یه آهنگ ملایم (لینکشو می‌ذارم) پخش می‌شه. بی حس و سبکم. بی حس خوب‌. بی حس سبک. سبک و خالی‌. هیج تعلق خاطری ندارم. هیج فکری توی سرم نیست. یه کفش تخت پامه و اونقدر سبکه که حسش نمی‌کنم. لباسم سفیده، دامنم تیره. شاید مشکی. به هرحال سبکن. وجود ندارن. موهامم رنگ طبیعیشونو دارن.
داشتم خیلی سبک بال از تپه بالا میومدم. همه جا سیاهه. فقط شکاف وسط تپه ی زیرپام یه جورایی سیاه تره. وقتی میرسم به شکاف، می‌ایستم. در حد یک ثانیه مکث می‌کنم. بعد
می‌پرم اونور.
خیلی ساده پامو می‌ذارم اونور شکاف.
و ادامه می‌دم. به سمت پایین تپه.


مردن به همین راحتیه.
فکر می‌کنم از پس پریدن از روی شکاف برمیام.


+ آهنگ

Air by Arelius